اسير

 

همواره جهان اگرچه در تغییر است
پیر از غم تکراری این تقدیر است:
در، راه فرار مردمان است و خودش
تا آخر عمر هر دو پایش گیر است

وداع

 

درخت بدرقه کرد
عبور باران را
               با شکوفه های سفید

نشد!

 

تا غنچه رسیدیم ولی وا نشدیم
حتی یکبار هم تماشا نشدیم
باران تغزل تو دنیا را شست
آب از سرمان گذشت و دریا نشدیم

رسوا

 

مشت درخت باز شد
                       اینک شکوفه ها!

جواب

 

از ثانیه ها مجال را می گیرم
از واقعه، احتمال را می گیرم
تا کی فقط از عشق، سرودن هایش؟
من پاسخ این سوال را می گیرم

عیدی

 

واژه های بی دهان
                   چگونه می برند
بوسه های نارس مرا
تا حریم گونه های تان؟