سفید

 

صبح
       رنگ شهر مثل گچ سفید بود
شهر
      در نگاه آسمان مگر چه دیده بود؟

 

مسلخ

 

از آتش داغ‌ها، تنورت کردند
با سختی سنگ‌ها، صبورت کردند
بردند تو را به مسلخ تنهایی
در خاطره‌ها زنده به گورت کردند

 

دمت گرم!
ای با تو بهمن، بهاری
غمت را نبینم
                   بُخاری!

گره

 

پیچیده ام در خود:
رودی که گردابی...
 آغوش باش آشفتگی های مرا
                                        دریا!

...

 

با خود چراغ بردار
 در من ستاره ای نیست

خجالت

 

سر انداخت پایین
                     درخت
چه گفتار بی تعارفی داشت
                                    باد

آخرم

 

آخرش باید اعتراف کنم:
تو بزرگی و واژه ها کوچک.
بعد هم
       شعر را
             غلاف کنم!